Hoi hoi,

Ik schrik ervan als ik zie dat mijn vorige verhaal alweer meer dan een week geleden is, de tijd gaat hier ook zo snel voorbij. Zo had ik gisteren mijn allerlaatste avond met mijn Argentijnse vriendinnen. Volgend weekend doen we een minivakantie naar de provincie Misiones en het weekend daarop zit ik alweer in Nederland. Zoals ik dus al zei, de tijd vliegt.

Het kost me moeite te bedenken wat ik precies heb gedaan afgelopen week en Buenos Aires was een van de laatste dingen die me te binnen schoot. Dat bewijst misschien wel een beetje dat het niet een hele bijzondere dag voor mij was. Vicki kon heel veel vertellen over de belangrijke gebouwen en dat was erg interessant, maar veel meer dan dat was het ook niet echt. Het is wel een mooie stad en opvallend vond ik het grote aantal parken en grasvelden. Waarschijnlijk omdat de Argentijnen dol zijn op picknicken. Het was leuk deze enorme stad te zien en dan vooral het presidentsgebouw en het plein vond ik erg mooi, maar ik vond het niet erg dat we er maar een korte dag zijn geweest.

Woensdag zijn Vicki haar colleges weer begonnen, dus dinsdag zijn we naar Rosario gereden. Vicki heeft soms dagen tot 12 en dan heb ik net ontbeten, maar andere dagen is ze pas 4 uur thuis en moet ik me even zelf vermaken. ´Gelukkig´ kan ik ook dingen voor school doen en is dat helemaal niet erg. Bovendien is Vicki haar broer vaak in het appartement en als die in een goede bui is, is die erg gezellig. Zodra Vicki thuis komt gaan we boodschappen doen, wandelen door de stad, hardlopen of films kijken. Kortom, we vermaken ons prima. Donderdag vielen Vicki haar colleges uit en kwam ze me om half 10 alweer wakker maken. Ze sleurde me uit bed en vertelde me dat het echt een prachtige dag was, die we optimaal moesten benutten. Zo stonden we een kwartier later in onze sportkleren klaar om een rondje te gaan hardlopen langs de rivier. Vicki had helemaal gelijk, het mag hier dan misschien winter zijn, dit was een ware zomerdag voor mij. Eerder had ik nog niet echt gezien hoe mooi Rosario is, maar het heeft echt hele leuke plekken. Zo loopt er een rivier door de stad en kun je daar prachtig picknicken of hardlopen. Ook de binnenstad is mooi en op een zonnige dag erg gezellig. Het is een erg grote en drukke stad, maar voor iemand uit De Hoeve is dit leven ook wel een keer leuk.

Vrijdagmiddag zijn we weer teruggereden naar haar ouders huis, precies op de tijd dat Nederland tegen Argentinië de hockey finale aan het spelen was. We reden met één van de mensen van haar vaders bedrijf mee en we konden dus de wedstrijd via de radio volgen. Jammer genoeg viel Vicki, de fanatiekeling, in slaap en moest ik dus zelf uitvogelen wat de commentator precies zei. Ik moet zeggen dat ik Vicki haar vrienden en haar ouders aardig begrijp wanneer die Spaans praten, maar deze man was echt onbegrijpelijk. Ik dacht dan ook toen we thuis waren, dat we hadden verloren. Haha, de commentator zal wel niet veel hebben gezegd als Nederland een doelpunt maakte. Gelukkig hoorde ik via Vicki al snel boze kreten van haar vriendinnen en kon ik ze dit weekend heerlijk pesten.

Gisteravond was zoals ik al zei de laatste avond met mijn Argentijnse vriendinnen. Deze moest natuurlijk optimaal benut worden en dit hebben we gedaan door met zijn allen heerlijk te eten om vervolgens weer te gaan feesten. Na het eten heb ik ze verteld hoe leuk ik het met ze heb gehad en dat ik ze echt ga missen. Ze moesten bijna allemaal huilen. Gelukkig had ik een hele hoop chocola mee en waren we snel weer vrolijk. Wel ben ik echt doodgeknuffeld en heb ik minstens duizend keer gehoord dat ik hier moet blijven. Dit bewijst wel weer hoe spontaan en open ze zijn, alle Argentijnen trouwens, iedereen die ik ontmoet doet na een paar minuten alsof ze je al jaren kennen.

Ik ga zo meteen heerlijke zelfgemaakte pasta eten en daarna zullen we weer naar Rosario rijden. Ook al heeft Vicki de hele week colleges, we hebben alweer een boel leuke dingen gepland, dus ik heb er zin in. En natuurlijk kan ik niet wachten om Misiones, ook wel het mooiste plekje van Argentinië, te zien.

Veel liefs,

Anne